W początkowym i średnio zaawansowanym stadium choroby zalecane są funkcjonalne metody fizjoterapeutyczne takie jak PNF (ang. Proprioceptive Neuromuscular Facilitation). Celem metody PNF jest odtwarzanie przez re-edukację funkcji ruchowych utraconych na skutek uszkodzenia układu nerwowego. Techniki rehabilitacyjne prowadzące do zmniejszenia napięcia mięśniowego stosuje się u chorych ze sztywnością mięśniową, w zaawansowanym stadium choroby.

Celem leczenia usprawniającego jest postępowanie prewencyjne przez wzmacnianie kluczowych funkcji ruchowych, korekta zaburzeń oraz kompensacja utracony funkcji. Możliwe do osiągnięcia są poprawa lub podtrzymanie koordynacji ruchowej, parametrów chodu i równowagi, sprawności w zakresie samodzielnego poruszania się i zmniejszenie ryzyka upadków, poprawa ogólnej sprawności ruchowej oraz samodzielności chorego. W przypadku niewystarczająco skutecznej farmakoterapii koniecznej jest uzupełnienie leczenia o rehabilitację dla poprawy sprawności funkcjonalnej.

Warunkiem niezbędnym dla skutecznej terapii jest takie funkcjonowanie poznawcze, które umożliwia kontakt między pacjentem a terapeutą. Istotnym źródłem niepowodzeń rehabilitacji są zaburzenia zachowania takie jak zachowania impulsywne lub apatia. W związku z postępującym charakterem schorzenia rehabilitacja w HD jest tym skuteczniejsza im jest dłużej i intensywniej prowadzona. Optymalne jest prowadzenie systematycznej terapii pod kierunkiem fizjoterapeuty, przy czym nieoceniona jest tu rola rodziny i najbliższego opiekuna, którzy kontynuują ćwiczenia z pacjentem w domu i motywują go do dalszej pracy z terapeutą. Skuteczność fizjoterapii w dużej mierze uwarunkowana jest optymalnym leczeniem farmakologicznym. Zatem, aby uzyskać najlepszy efekt konieczne jest współdziałanie zespołu fizjoterapeuty, neurologa i rodziny pacjenta.

Opracował
Dr n. med. Krzysztof Banaszkiewicz – specjalista neurolog